Gevoelens van een weekje Nederland

Gevoelens...
Het was voor ons best lastig om te bepalen hoe de jongens met ons reisje naar Nederland om zouden gaan. Dat ze het leuk zouden vinden, daarover was geen twijfel, maar hoe gaan ze er in Nederland mee om! Straks krijgen ze opeens het gevoel dat ze niet meer naar Oostenrijk willen, dat kan natuurlijk! Vooral van Jordy wisten we niet hoe het zou gaan, hij is gewoon gevoeliger in alles...hij heeft het hier naar zijn zin, maar in Nederland is natuurlijk de familie en hij heeft eigenlijk elke weer moeite als er mensen hier vertrekken.
Jordy had om te beginnen al verdriet om Snoopy en Speedy hier achter te laten, vorige week vrijdag. Hij zei eerst niets, maar toen we in de auto zouden stappen, bleef hij half bij de stal staan en aan zijn houding kon ik zien, dat hij wilde gaan huilen, maar ook weer niet. Erik zag het ook en zei het hardop, dat het niet leuk is, dat de konijnen hier zouden blijven...ja hoor, daar kwamen de tranen. Snoopy nog even weer uit het hok getild, even geknuffeld, terug gezet en toen de auto in.
Jordy wilde toch echt zeker weten, of ze goed verzorgd zouden worden...daar hadden wij geen twijfel over, maar voor Jordy was het moeilijk. Gelukkig kregen we onderweg zelfs al een sms, dat het goed ging met Snoopy en Speedy en toen zag je aan Jordy, dat de twijfel begon te zakken...gelukkig maar!

Luuk en Thijs zijn er niet duidelijk in...ze waren beiden zelfs even verward en dachten dat we weer gingen verhuizen en vroegen of alle andere spullen ook wel weer mee gingen...toen ze door hadden dat het om een vakantie ging, was het ook goed...

Voor onszelf was het raar...alsof je de verkeerde kant op rijdt, op de heenweg, heel gek! Onderweg zeiden we al een paar keer: ''kaal hè hier...'' en toen we in Nederland waren, voelden we ons bijna 'opgesloten', het is er druk, volle winkels, volle parkeerplaatsen en veel...heel veel huizen. Misschien hebben we wat pech gehad met het weer, we hebben wel even zon gehad, maar ook bewolking en voor mijn gevoel bijna de hele week een grauwe lucht. Hahaha, dan vergeet je de slechtere dagen die we ook in Oostenrijk wel eens hebben met het weer, maar toch is het echt een ander klimaat!

Zondagavond, nadat we met de familie bij de speeltuin geweest waren en Luuk en Thijs bij opa en oma in de auto terug wilden rijden, kwam Jordy bij ons in de auto zitten. Opeens begon hij te huilen: ''ik wil niet meer terug naar Oostenrijk...'' Hij was ook moe en natuurlijk vol indrukken van de hele middag, maar toch. De volgende dag is hij er dan wel weer overheen, gelukkig maar.

Zelf, hebben jullie kunnen lezen, heb ik ook moeite gehad, nadat ik de foto's van Ute ontvangen had, maar dan een soort heimwee-gevoel naar Oostenrijk, dat was voor mij een hele rare gewaarwording, ik heb nooit last van heimwee gehad...natuurlijk was ik ook moe, maar ook, net als het sms'je van de heenweg, alsof iemand je gedachten kan lezen en nog voordat je erom hoeft te vragen, al een mail stuurt met foto's...
Erik voelde zich op dinsdag in Duitsland beter op zijn plek dan in Nederland, vooral wat natuur en omgeving betreft.

Donderdagavond, de laatste nacht in Nederland voor ons, lagen de jongens inmiddels in bed, toen ik even naar ze toe ben gegaan en ze eerlijk gevraagd heb of ze wel weer zin hadden om naar huis te gaan of dat ze Nederland toch ook wel mooi vinden...alledrie, afzonderlijk van elkaar, waren eenduidig: ''graag naar huis''.
Toch heeft Jordy in de auto, nog in Nederland, een traan gelaten, hij zou iedereen gaan missen...maar hij wilde wel naar huis...lastig hoor, je verneemt dat hij op zo'n moment even in tweestrijd is en daar kunnen wij niets aan veranderen en waarschijnlijk zal Jordy dat altijd wel blijven houden.

Wij zijn beide blij weer terug te zijn in huis...gisterenochtend reikte ik vanuit het bed naar het koordje van de soort luxaflex die aan de buitenkant van het raam zit en trok deze open en ja...daar kwam van ons allebei een glimlach en we hebben gewoon even liggen genieten van de prachtige heldere blauwe lucht boven de witbesneeuwde Dobratsch en het zonnetje dat eroverheen scheen...alsof dit plaatje voor ons bewaard is...

Het was voor ons allemaal een hele mooie week, we zijn blij, dat we iedereen weer even in het echt gezien hebben, bij hebben kunnen kletsen, mijn oma weer hebben gezien en dat de jongens ook in Duitsland nog een heerlijke dag hebben gehad, maar het was natuurlijk ook best vermoeiend en daardoor worden bepaalde gevoelens nog wat versterkt...