Ze is donderdag gevallen en heeft haar heup gebroken. Vrijdag is ze geopereerd, de operatie is goed verlopen, ze heeft daarna zelfs een boterham gegeten en was spraakzaam. Zaterdag ging het niet zo goed, maar daarna leek het weer even beter te gaan...totdat ze gisteren een longontsteking kreeg...dat was teveel van het goede. Ze heeft 'gelukkig' geen lange lijdensweg hoeven begaan en zoals ze zelf meerdere malen aan heeft gegeven: ''Het leven is klaar voor mij, het is mooi geweest...''.
Voor haar is het een 'mooi' einde geweest, voor de familie is het natuurlijk dubbel...
En daar zitten we dan, in Oostenrijk...op dit moment is het geen optie voor ons om terug te komen...de kinderen zijn hier net goed en wel aan het wennen, we hebben een heel drukke periode en Erik kan maandag beginnen aan een nieuwe baan....dit is alles natuurlijk geen goede 'smoes' om niet terug te gaan, maar we hebben het, voordat Eriks ouders naar huis gingen zondag, met ze overlegt, dat als Opoe komt te overlijden, dat we er binnen deze weken niet voor terug gaan...
Ik ken Opoe eigenlijk niet eens zo heel goed. Voor het eerst heb ik haar in 1995 ontmoet, toen ik Erik leerde kennen. Eriks opa was toen al een poosje overleden. Ik vond het toen heel bijzonder dat Eriks opa's en oma's beiden tegenover elkaar woonden, dat was handig!
Eerst overleed Eriks 'andere' oma, in 1996 en niet veel later vertrok Eriks opa naar het zuiden van Nederland, waar hij nog woont. Het contact met die opa en de familie is op een heel laag pitje komen te staan, mede door de keuze's die hij toen genomen heeft. Wij hebben hem, sinds 2000, niet meer gezien zelfs. Toen werd het huisje aan de ene kant van het hofje dus voor iemand anders en woonde Opoe er nog alleen, aan de andere kant. Wat later kwam ze wat verderop in de straat, in een soort 'Verzorgingsflat' te wonen. Geheel zelfstandig, maar toen ze de laatste tijd op bepaalde vlakken wat hulpbehoevend werd, kon ze die hulp in haar eigen appartement krijgen.
Opoe is dus, tot haar dood vanmorgen, altijd een zelfstandige vrouw geweest en zo kwam ze ook op mij over: een statige, zelfstandige vrouw, altijd een lach op haar gezicht (voor ons in elk geval) en heel pienter. Ze is altijd haarzelf gebleven, zolang ik haar in elk geval ken, ze liet alleen geen emotie's zien...dat was wel eens lastig...je kreeg wel het idee, dat je alles kon bespreken, maar ook weer niet....wat dat betreft was ze moeilijk te doorgronden.
Hopelijk vind ze nu haar rust....
DAG LIEVE OPOE
''HET GA JE GOED''
LIEFS VAN ERIK, KARIN, JORDY, LUUK EN THIJS
Geen opmerkingen:
Een reactie posten