Waar begin je nu eigenlijk echt? Woensdagavond heb ik maar eerst eens het een en ander opgeschreven: wat donderdagochtend te doen...
Ik ben woensdagmiddag eigenlijk al begonnen, of eigenlijk Erik. Ik kreeg ineens een mail: offerte-aanvraag voor een verhuizing...hmmm, ik heb niets gedaan, haha, maar bij Erik op het werk is het vrij rustig, dus dat moest vanuit Erik zijn gekomen! Toen heb ik hetzelfde gedaan en het verhuisbedrijf dat Mieke en Tim heeft verhuisd een mail gestuurd voor een offerte-aanvraag.
Daarna heb ik de Volksschule in Bad Bleiberg gebeld en gevraagd of we in de week dat we er zijn, langs mogen komen met de jongens en dat we ze dan tevens ook in willen schrijven. Dat was geen probleem! Daarna heb ik de Kindergarten gebeld, met de vraag of ze na de zomervakantie nog een plek vrij hebben, de mevrouw klonk heel vriendelijk en zei gelijk: maar natuurlijk! Nadat we bij de Volksschule zijn geweest, mogen we langskomen bij de Kindergarten!
Gisterenmiddag belde het verhuisbedrijf al op, ze komen zaterdagmiddag langs voor een offerte! Kijk, daar hou ik van: actie ondernemen!
Inmiddels heb ik de bank in Nederland ook gebeld en daar het een en ander geregeld, zodat ik zeker weet, dat ik vanuit Oostenrijk straks overal over kan 'beheren'.
Het voelt nog wel heel vreemd...gewoon het idee, dat je op dit moment eigenlijk nog 'niets' hebt...en toch gaat emigreren...naar een huis, dat we heel graag willen kopen, maar waar we dan eerst een baan voor nodig hebben...pffff, hopelijk levert de zoektocht volgende week wel iets op, zodat we ook het vooruitzicht hebben, dat we het huis snel kunnen kopen....maar dat we nu dan toch ook zo in het huis mogen....
Volgend weekend, dan spreken we Udo weer, hopelijk heeft hij tijd om zelf te komen, zodat we het een en ander wat makkelijker kunnen overleggen, anders moeten we een paar zaken even telefonisch regelen....maar vooralsnog hoop ik 'gewoon' op een baan!
Verder kreeg ik woensdagmiddag een telefoontje van mijn moeder. Ik had, na het telefoontje van Udo, natuurlijk gelijk ouders en schoonouders gebeld met de mededeling! Het was voor een ieder even slikken, het is nu toch echt echt...maar ze vinden het allemaal geweldig!!
Maar mijn moeder belde dus...als wij het goed vinden, dan willen ze graag met de verhuizing met ons mee....zodat ze kunnen helpen, op de kinderen kunnen passen, zodat Erik en ik dingen kunnen doen....Hahaha, mijn moeder had eigenlijk geen keus!! Mijn vader had het al besloten en wat er ook op de kalender zou staan, dat moest dan maar wijken!!!!! Geweldig toch? Tja, dat aanbod ga ik natuurlijk niet afslaan!! Voor de kinderen is het nog wel net zo prettig...want in die eerste week zal er natuurlijk van alles ook geregeld moeten worden, dan hoeven ze niet constant mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten