dinsdag 3 april 2012

Vervolg van dag 1:

Gisterenavond dus geeindigd bij het Bauernhaus....ik had al gezegd, dat we een mevrouw van de gemeente gsproken hebben. De gemeente was natuurlijk al gesloten, maar de 'buurvrouw' die we spraken, zei dat er tot 16.00u altijd iemand in het gebouw aanwezig is, ''gewoon aanbellen!!' Vandaar dat wij dus naar de gemeente zijn gegaan, aan hebben gebeld en zoals de 'buurvrouw' ons verteld, zou vanzelf het raam open gaan..haha, dat klopte! In de eerste instantie vroeg ik haar of ze in Fresach nog huurwoningen hadden...dat kon ze gelijk beantwoorden: ''Nah, Schwer, dat habn wi nit'' (ik doe mijn best op het Oostenrijkse accent, hihi...), toen ik haar vroeg of ze nog koopwoningen/huizen hadden, zei ze, dat ze de deur open zou doen. Ze kwam naar beneden, liet ons binnnen en had al een kaartje van Fresach bij zich. Ze kruiste twee huizen aan, de ene staat nog helemaal niet te koop, maar dat komt en de andere staat al wel te koop. Beide huizen liggen een eind buiten Fresach....op zeker 900m hoogte...Fresach heeft wel een Kindergarten en een Volksschule, maar verder niets, voor bijvoorbeeld de boodschappen of iets, zul je naar Feistritz moeten, onder aan de berg....tja, voor een koophuis op dit moment, denken we toch wel aan iets anders...we hebben haar dus ook geinformeerd naar het Bauernhaus...nou ja, haar reactie had ik dus gisteren al geschreven: ze betwijfeld dus of het überhaupt nog wel bewoonbaar is...

Eerst wilden we toch even naar de huizen rijden, die ze aangekruisd had, maar toen we de weg ernaar toe op gingen, keken we elkaar aan en dachten hetzelfde: dit is niet iets wat we nu zouden gaan kopen, zo'n eind de berg op...we zijn omgedraaid en aangezien we inmiddels dus nog steeds geen koffie hadden gehad (de enige Wirt in het dorp heeft maandag als Ruhetag), zijn we naar beneden gereden, naar Kamering. Op de gok, of Karin en Harry thuis zouden zijn. Karin was thuis! Gastvrij als ze is, konden we gelijk binnen komen, de keuken binnen, zitten en ze heeft koffie gemaakt! Iets later kwam Harry ook thuis, met zijn fiets vanaf het werk! (dat doet Harry al zolang ze hier wonen, het kan dus ECHT). We hebben een poos zitten kletsen, natuurlijk vooral over woningen en huizen. Van Karin had ik een paar weken geleden een telefoonnummer gekregen van iemand in Tragail (bij hen de berg op). Dit is een huis dat staat te koop, maar het is verdeeld in de eigen woning van de meneer en mevrouw en twee huurwoningen erboven, het huis staat in zijn geheel te koop. Ik had daar nog niet naar toe gebeld, omdat ik geen zin had in bijvoorbeeld het toezeggen van een huurwoning en tegen de tijd dat je er bent, dat het huis opeens verkocht is...volgens Karin zou de middelste woning verhuurd zijn, maar het bovenste nog vrij. Tja, nu hebben we niets te verliezen, vandaag nog niets opgeschoten, dus Karin heeft voor ons proberen te bellen, maar de meneer nam niet op. Ze heeft ons uitgelegd waar het staat en een foto uitgeprint. We wilden eigenlijk weg gaan, toen kwam Harry met nog een  idee, iets verderop in Mauth-brucken, staat een heel groot huis, met meedere woningen erin, volgens Harry is er nog wel eens verloop en misschien staat er wel iets leeg. We hebben ook van dit huis de uitleg en een naam meegekregen en zo hebben we afscheid genomen van Harry en Karin en in plaats van iets te gaan eten, zijn we naar dit huis gereden. Het huis hadden we snel gevonden en we liepen er een beetje rond, toen bovenin een balkondeur openging, een mevrouw: of ze ons kon helpen! Nou ja, dat kan vast, wij zoeken een huurwoning en we hebben gehoord dat hier missschien nog iets vrij is....''kom maar boven, zei de mevrouw, ik heb nog iets vrij...'' (?!?!?!)
De deur ging open en we moesten naar de tweede verdieping komen en daar stond de mevrouw ons op te wachten met een sleutel in haar hand. Dit is vrij, ze draaide de sleutel om in het slot, toen zei ik: ''we zijn alleen niet met ons tweetjes...'', ze draaide bij: ''hoeveel kinderen?'' Ik gaf antwoord en ze zei gelijk: ''oh jammer, dan is dit te klein, maar kom verder, dan kun je het in elk geval bekijken!'' Het is inderdaad een mooie woning, eigenhandig door haar man is het hele huis verbouwd en mooi....wauw...het is een volledig ingerichte woning, maar inderdaad met maar één slaapkamer...maar we moesten verder komen, naar haar eigen woning in het huis, we moesten gaan zitten en ze pakte de telefoon...toen was het voor ons, echt waar, een half uur wachten....ze belde, pakte haar Iphone, belde nog eens, kreeg de burgemeester (!?) niet te pakken, belde met de zoon van en toen met een buurvrouw... uiteindelijk wilden we bij haar weggegaan met een briefje en een telefoonnummer van een mevrouw die een huurwoning heeft in het dorp boven hen, in Zlan. Haar man kwam binnen en had ook nog een idee: het huis 'aan de overkant' (lees: het dorp waar je op kijkt, twee km verder) in Olsach...daar staat een huis leeg, vrouw is overleden, drie kinderen wonen over de hele wereld...misschien is dat iets....de mevrouw wilde het hele relaas opnieuw beginnen en pakte haar telefoon en Iphone....haar man begon te lachen: ''Mach jetzt kein Terror für diese Leute...'' Pfff, gelukkig, wij hadden inmiddels honger en we waren aan het einde van ons Latijn... we hebben haar mijn mobiel nummer gegeven, zo kan zij in alle rust uitzoeken wie de contactpersoon van dit huis zou zijn, want ze had werkelijk geen idee, maar daar gaat ze vandaag (dinsdag) haar uiterste best voor doen...daar ben ik inmiddels van overtuigd...haha!!
We zijn in de auto gestapt en wilden alleen even langs het huis rijden, dat Karin ons uitgelegd had...we kwamen nu van de andere kant en konden het eerst niet vinden en net toen we dachten een hap te gaan eten, zagen we het huis liggen...tja, er brande licht....toch maar aangebeld...ja hoor, mevrouw en meneer waren gewoon thuis, ze zaten te eten, maar kom binnen: ''Schnapps?'' Zo vriendelijk mogelijk hebben we dat aanbod afgeslagen...we zijn én moe en hebben een lege maag, ik ben bang dat onze magen dat niet gaan verdragen...ik kreeg een glas water en Erik een biertje...nou ja, dat is beter...we hebben een hele poos met de meneer en mevrouw aan de keukentafel zitten kletsen, het verhaal van de man is ons nu duidelijk, de verhuurders waren er net uit en het huis is nu leeg voor de verkoop....maar ja, als jullie het voor langere tijd willen huren....tja....kom kijken naar de woning....het is inderdaad een perfecte woning....groot genoeg, tuin erbij, aan de rand van het bos...maar ja, meneer vertelde erbij dat het 'Dachgeschoss'' al leeg staat, vanaf ze het huis gebouwd hebben en als wij in de middelste woning trekken, hij krijgt dan weer niemand die erboven wil wonen...dus dan zouden wij toch eigenlijk wel beide woningen moeten nemen...ook het Dachgeschoss ziet er mooi uit, helemaal leeg, de muren nog helemaal strak gewit, een nieuwe badkamer, geen keuken, maar wel overal schuine kanten. Het is voor ons niet groot genoeg, maar dan zouden we dus beide etages moeten huren...want de meneer wil het liefste toch echt verkopen en niet verhuren...tenzij wij het voor pakweg een jaar of tien willen huren....nou nee....de meneer heeft ons ook nog de kelder laten zien....haha, opgedeeld in een olieruimte, een ruimte voor de verhuurder en een 'zelfbrouw-Schnapps'-ruimte....er was zelfs een doorgang met een trap naar de garage....een echt doordacht huis dus, maar voor ons echt te duur om te kopen, dat heb ik de meneer gelijk gezegd en hij was blij met mijn eerlijkheid. We hebben uiteindelijk het verhaal open gelaten, zo kon de meneer verder eten en wij hopelijk ook....ik heb gezegd dat we zeker nog bellen, voordat we zullen vertrekken. De vriendelijke meneer gaf ons nog wel enige tips mee, waar we op zouden moeten letten als we elders een woning zouden gaan huren, daar had hij inderdaad wel iets om voor ons op te letten, en toen zijn we weggegaan ''en nee, we hoeven echt geen Schnapps''...

Inmiddels was het dus 19.45u...we hebben vanaf Tragail de kinderen gebeld, weltrusten gewenst en toen zijn we maar naar het Pension gereden, met een lege maag...gelukkig hadden we nog wat broodjes en ik had een bak rundvleessalade meegenomen...dat hebben we dus gegeten en toen heb ik dus het verhaal van gisteren geschreven....uiteindelijk hebben we dus een dag gehad van ruim 38 uur zonder slaap en dat hebben we nu een beetje bijgetrokken....een beetje....
Ik werd om 6.45u vanmorgen wakker en ik kan dan het slapen wel vergeten....ik wilde eigenlijk pen en papier pakken om het verhaal op te schrijven voor een volgende blog, maar Erik stelde voor om te proberen hier, op de kamer, in te loggen op internet...en dat lukt dus: Ik zit aan het tafeltje, met pyama en een dikke trui en Erik heeft nog wat kunnen slapen en zojuist de wekker vervloekt, die op 8.15u stond....we gaan ons douchen, om 9.00u ontbijten en dan gaat dag 2 van start...

Geen opmerkingen: