donderdag 13 december 2012

Koffie en een rare dag...

Mijn goedbedoelde ochtend vanmorgen...huis schoonmaken, even gipsen boven, even dit en even dat...bijna niets van dit alles is gelukt!!
Eerst liep ik vanmorgen nog terug van de winkel naar huis, belt Ute. Tja, ik wilde haar anders bellen om te overleggen voor zondag, maar ze vroeg of ik dan even langs kon komen...heel even dan! Eenmaal aan de koffie en overleg voor zondag, kwam daar de tante van Ute binnen. Een heel gezellige tante, dus die dronk ook een bakkie mee, toen kwam Onkel Seppi, de man van de tante binnen. Seppi heb ik al leren kennen tijdens het wandelen, een heel gezellige man, dus ook hij aan de koffie...al met al was het al bijna tien uur voordat ik thuis kwam...snel keuken opgeruimd, vaatwasser uitgeruimd, was in de droger gedaan en toen gips klaargemaakt. Ik was halverwege het gipsen, ging de deurbel...Martin! Kom binnen, met mijn handen nog vol gips! Haha, hij kwam even nog de rekening van de bril ophalen, want hij gaat vanmiddag naar zijn dochter, onze verzekeringsmevrouw Sylvia...en Sylvia had nog geen tijd gehad de rekening op te halen en eerlijk gezegd was ik deze helemaal vergeten. Even gekletst en ik vroeg of hij even boven wilde kijken: ''graag!'' Hij kent het huis natuurlijk heel goed, dus hij kon flinke veranderingen zien en de keuken!? Zijn mond viel open: ''Wat een mooie keuken! Wat een verschil!'' Haha, nou ja, echt mooi moet het nog worden, maar het is inderdaad geen vergelijk met hoe het er eerst was...en dan is zo'n reactie natuurlijk heerlijk!! Tegen de tijd dat Martin weer weg ging, was de rest van mijn gips hard geworden...tja, soms heb je van die dagen...moet ook nog bedenken wat we vanavond gaan eten...

Wat een dag gisteren...het was natuurlijk 12.12.2012, de dag dat mijn oma 89 is geworden! Het was ook de dag dat ik precies mijn 400ste bericht op mijn blog heb geschreven, ik blog inmiddels anderhalf jaar...en ook de dag dat er precies 20.000 pageviews waren, onvoorstelbaar. Op 1 oktober waren dat er nog 15.000... Pageviews zeggen natuurlijk niet zoveel, iemand kan ook per ongeluk op je blog terecht komen en snel weer doorklikken, maar toch, het zijn er wel veel! Dank jullie wel allemaal voor het meelezen, het is eigenlijk een heel fijn idee, dat blijkbaar zoveel mensen ons welzijn interesseert...BEDANKT!!!

Het was gewoon een rare dag gisteren. Het was eigenlijk voor het eerst, dat ik er echt moeite mee had, niet naar een verjaardag te kunnen...de verjaardag van oma. Dan gaat het natuurlijk echt niet om het eten of het drinken, maar om oma zelf. Ze is wel 89 geworden, een leeftijd die veel mensen niet eens halen, een leeftijd die juist iedereen in volle gezondheid wel zou willen behalen. Toen wij afscheid hebben genomen, voelde het ook heel dubbel...wij staan voor de volle honderd procent achter onze keus en ik durf wel te zeggen nu, dat het een hele goede keus is geweest, maar toch opeens heb je een dag als gisteren...een oma die, laten we eerlijk zijn, haar grootste deel van het leven wel gehad heeft en niemand weet natuurlijk welk deel ze nog voor zich heeft...zullen we haar nog eens in levende lijve zien?
We weten inmiddels hoe snel het kan gaan, aan Eriks oma...ze breekt haar heup, net nadat we hier zijn gaan wonen, wordt geopereerd, het lijkt prima te gaan, ze verslikt zich, krijgt longontsteking en een dag later is ze er niet meer!
Pfff, van dit soort dagen moet je er niet teveel van hebben! Dan maar een dag als vandaag, het schiet niets op, maar eigenlijk maakt me dát niet uit!

1 opmerking:

Anoniem zei

Ja af en toe moet je het nemen zoals het is. En jou dubbel gevoel is herkenbaar hoor. Maar je hebt toch wel iets lekkers gegeten voor oma's verjaardag hoop ik. Zo kun je toch een beetje vieren.
Groeten van Josina